Belevenis na belevenis...en een beetje onderzoek

Hello mates!
Het is alweer even geleden en ik heb in de tussentijd weer veel meegemaakt…
Zo zijn onze tennislessen begonnen in Melbourne Park (Ja, van de Australian Open!!). Iedere dinsdagochtend fietsen we met backpack, gevuld met een 15 jaar oud tennisracket, naar het werk om daarna naar het kollosale complex met een ontelbaar aantal tennisbanen te fietsen. Ro en ik krijgen met nog twee andere dames tennisles van Juan, een tennisleraar uit Zuid-Amerika. Het kost soms nogal wat moeite om de les te volgen, omdat hij alles op z’n Spaans uitspreekt: We’re going to serbe. Now we will practice the bolley! Nee, behalve zijn accent is het echt een hele goede leraar! Ik ga met sprongen vooruit en de tennisballen inmiddels ook!
Twee weken geleden had Ro haar eerste werkdag bij een Italiaans restaurant om de hoek, Cafe Terroni. Paul en ik vonden dit een uitstekende gelegenheid om eens een bordje pasta buiten de deur te eten. Dus, in jurk en pak gekleed, gingen Paul en ik eens een kijkje nemen bij Cafe Terroni. Nou, ik kan zeggen dat het eten uitstekend is! En de bediening is nog beter! Als de serveerster op haar eerste dag al weet welke pasta homemade is en welke niet en wat de klant wel en niet lekker vindt, dan verdient zij toch een mooie fooi! Jammer voor haar is de regel dat je op de eerste werkdag geen fooien krijgt…maar de ober zal er vast blij mee zijn geweest! Ik wacht nog op een baantje…misschien kan ik over een aantal weken ook bij Cafe Terroni aan de slag en kunnen Ro en ik gezellig samenwerken!
De volgende ochtend, iets brak na de wijn, gingen we weer na ons werk. ’s Avond hadden we een ‘little function’…geen idee wat het was, maar Joe had ons ervoor uitgenodigd. Wat bleek, er was in een luxe kledingzaak een spring-racing event. De desbetreffende kledingzaak is een van de sponsoren van de Melbourne Cup (nationale vakantie dag ivm paardenraces waarvoor iedereen zich optut) en gaf een ‘feestje’ voor zijn belangrijke klanten met champagne, hapjes en een modeshow. Het was erg gezellig en Ro en ik stonden al snel te spreken met wat belangrijke mannen (een hele oude man met bolhoed…zie foto met Melbourne Cup uit 1963 en de ambassadeur van Chili) en hadden we binnen 5 minuten meerdere visitekaartjes met uitnodigingen voor Zeilen en de Melbourne Cup in onze handen. Na al die champagne en die paar hapjes die geserveerd werden, werd het tijd voor een echte maaltijd. Dus met Joe, Laura en Joe’s vrienden gingen we naar Chinatown waar we plaatnamen aan een ronde tafel, een van de mannen lukraak gerechten bestelde en we vervolgens mijn verjaardag hebben gevierd zonder dat ik wist dat ik jarig was! Nou, het was wederom een hilarische avond! En de volgende ochtend wederom wat brak weer naar het werk waar ze weer om al onze avonturen hebben gelachen.
Vrijdagavond zou vrijdagavond niet zijn zonder te stappen en iets alcoholisch te drinken…maar vanwege de kou eerst maar een hot chocolate met chili gedronken! Ja, het is echt nog niet zulk lekker weer als iedereen denkt. Maar al snel volgden de wijntjes in een bar op Southbank en stonden we ’s avond, met Joe, Laura en een paar jongens van de avond ervoor, te dansen terwijl niemand minder dan Boy George de dj was! En ik kan zeggen dat hij het best goed kan! Kortom, een topavond!
Zaterdag zijn we even bij een outlet gaan shoppen omdat Ro niet op haar sneakers mag tennissen. Vervolgens zijn we naar de Footscray Market geweest om goedkoop eten te scoren…en dat is gelukt! Eindelijk goedkope dingen gevonden al moet je wel uitkijken voor de asociale aziaten die de tasjes met groenten en fruit uit je handen rukken!
De volgende dag werden we door de oom van Ro in zijn Rolls-Royce opgehaald. We hebben bij haar oom en tante heerlijk ontbeten en zijn vervolgens naar de kerk gegaan. Ja, jullie lezen het goed…Leo naar de kerk! Maar wees gerust…ze hebben me niet kunnen bekeren. Het was een hele bijzondere dienst met een ontzettend goede band, rook (!) en mensen die allemaal stonden te springen! Het deed me een beetje denken aan de meetings in Afrika. Naderhand hebben we heerlijk in de zon gezeten, want eindelijk was het een dag mooi weer.
Ik weet het…het is een lang verslag, maar hou nog even vol!
Maandagavond zijn we na het werk nog even gaan tennissen en hebben we voor het eerst in Australië in een auto gereden. En we leven nog! Eve, eigenaar van het huis en de auto, is voor haar werk naar Europa en we mochten haar auto lenen. En we wilden het weekend naar Wilsons Promontory (natuurpark), maar vonden het wel handig om eerst even een proefritje te maken. Dit ging erg goed en de ramen zijn nog nooit zo schoon geweest!! De richtingaanwijzer en ruitenwissers zitten omgedraaid…dus regelmatig gaven wij met onze ruitenwissers aan welke kant we op wilden.
Dinsdag was er op het werk een morningtea omdat twee collega’s jarig waren (geweest). Wij hadden het plan om appeltaart te bakken en hadden alle ingredienten aangeschaft. Jammer dat toen bleek dat de oven het niet doet! Maar, no worries, er was eten genoeg! En waren 2 taarten, 3 soorten muffins, 10 soorten koekjes en chips (ja, ook in de ochtend zijn de Aussies daar dol op!)
Nou, dan ook nog even wat over mijn onderzoek…even kort dan…woensdagochtend had ik mijn presentatie voor de afdeling waarbij ik mijn onderzoeksplan presenteerde. Dit was natuurlijk erg spannend! Maar het ging helemaal goed! Ik kreeg van de artsen goede tips om ervoor te zorgen dat ik minder werk hoef te verzetten! En ik kreeg te horen dat ik al een beetje een Australische uitspraak heb daar ik de woorden begin af te korten…typisch Australisch! En naderhand kwam Collin, de directeur van het ziekenhuis, naar me toe om te zeggen dat mijn presentatie goed was en hij ervan had genoten!! Nou, wat wil je nog meer?!!
Het wordt nu echt te lang, dus ik zal de volgende keer over ons weekend in Wilson Prom vertellen…dat kan niet in een paar zinnen samengevat worden…
Tot snel!!