Van rillen in een tent tot 30 graden!

Ja, ik heb weer wat avonturen beleefd! Het begon met een weekendje in Wilsons Prom. We zijn vrijdagmiddag vanuit het werk naar Wilsons Prom gegaan. We zijn daar gaan kamperen en onze collega’s waren zo lief om ons een tent, stoelen, campingkookstel, gasfles, koelbox etc te lenen. Dus bepakt en wel liepen we naar de tram die ons naar de auto bracht. Het zag er waarschijnlijk hilarisch uit…twee kleine meisjes met al die spullen!! Al snel hielpen de mensen in de tram dan ook mee met het in en uitladen van onze spullen. En dat terwijl de auto al aardig vol zat met andere spullen…en we gingen toch echt maar twee nachten weg! Ingeladen en wel nam ik plaats achter het stuur. En ik ging niet eens aan de verkeerde kant zitten! De autorit was prima! Ik heb heen gereden en Ro terug. Het was een prachtige rit en terwijl de zon bijna onderging reden we het natuurpark binnen. Ik was stiekem wel een beetje bang dat ik een kangoeroe zou raken…dat zijn de verhalen die je hoort! En inderdaad hebben we daar onze eerste kangoeroe gezien, gelukkig wel zonder een botsing! Met nog een half uur schemer kwamen we in Tidal River aan en begonnen we gelijk maar aan het opzetten van de tent. Het was voor mij alweer een tijdje geleden, maar ik was het nog niet helemaal verleerd. Daarna hebben we geprobeerd de gasfles op het kookstel aan te sluiten, maar helaas was de connectie niet goed. Gelukkig hebben ze in elke (nationaal) park een publieke bbq. Dus hebben we ons kippetje voor de wrap daarop gebakken. En terwijl ik stond te eten, kwam er een hert tevoorschijn die ook van een avondmaaltijd aan het genieten was! En dat vinden wij Nederlanders natuurlijk niet heel erg speciaal, maar de Aussies denken daar anders over aangezien die dieren niet uit Australië komen. Na het eten zijn we gelijk in bed gaan liggen, met al onze kleren nog aan, want het was echt heel erg koud!! Het was zelfs te koud om nog naar het toilet te lopen om daar onze tanden te poetsen. Dus deden we dat maar in de tent. En dan denk je lekker van je rust en de stilte te genieten terwijl je helemaal back to basic gaat…haalt Ro ineens de elektrische tandenborstel tevoorschijn! Weg was de rust! Om maar te zwijgen over wat de andere mensen wel niet zouden denken. Omdat het zo koud was, zijn we dan ook met al onze kleren aan in slaap gevallen…De volgende ochtend rond half elf opgestaan en na een heerlijke douche en een heerlijk ontbijtje (water voor koffie op de bbq gekookt...hoe inventief!) maakten we ons klaar voor een wandeling. We raakten aan de praat met Dean (een kerel uit Melbourne) en nee, Freek hoeft niet jaloers te zijn, want hij was daar met zijn Italiaanse vriend Paolo. Dean vertelde dat Paolo gisteravond in het park heeft gereden terwijl hij net als wij bang was om, zonder internationaal rijbewijs, een kangoeroe te raken. Zegt Dean tegen hem: joh, no worries, live a little! Wat denk je? Hij heeft echt wat geraakt…een hert! Dat hert heeft het helaas niet overleefd en de auto had een grote deuk. Dat is dus de reden dat je hier beter niet ’s nachts kunt rijden. Maar goed, rond twaalf uur gingen we op pad voor een mooie dag wandelen…we zijn naar Tidal Overlook, Mt Bishop (waar we van het uitzicht hebben genoten terwijl we witte boterhammen met pindakaas aten…dat hebben ze ook hier!), Lilly Pilly Gully (of zoiets) en Squeeky Beach geweest. Dat strand is zo genoemd, omdat je als je eroverheen loopt, het zand hoort piepen. Echt waar! Het was een prachtige wandeling door regenwoud, bos, over toppen van bergen en langs kliffen en over het strand…en het duurde zes uur…mogelijk iets te lang aangezien we op het einde als een stel manke debielen over de paden liepen! Zeer voldaan, maar volledig kapot kwamen we aan bij onze tent. Als snel raakten we aan de praat met een stel, waarvan de kerel echt een Bob Marley look-a-like is. We besloten samen te gaan eten. Dus na onze lekkere soorten vlees (een grote steak en worsten) op de barbi bereid te hebben, gingen we aan een picknicktafel zitten. Voor ik het wist dook een zeemeeuw op mijn bord af en nam de hele steak in zijn bek mee! Maar het bleek toch te zwaar voor hem te zijn en hij liet hem dan al snel vallen. Even afgespoeld, nog kort even op de barbi en we konden toch nog van onze maaltijd genieten. Althans…dat dachten wij…niet wetende dat er een kookaburra (een kleine, zeer agressieve vogel) op de uitkijk zat en heel veel zin in worst had. Dus na meerdere keren belaagd te zijn (ja, hij komt echt recht op je af!) en een paar stukjes worst minder, waren we blij dat ons vlees op was en een andere tafel het kreeg te verduren…Omdat het wederom weer koud was, maakten we ons weer snel klaar om in bed te duiken. Net voordat we gingen liggen, kwam Dean langs en vroeg of we misschien zin hadden in een praatje in zijn huisje…Wij dachten: huisje=warm, dus: ja!! Met onze eigen wijn hebben we ons goed vermaakt in een huisje met 5 andere kerels! Stuk voor stuk aardige kerels (de ene een advocaat, de ander een dierenarts en Paolo die met de hand de hele avond (echt mooie!) bow-ties maakte). Het mooie was dat zij joints aan het roken waren, maar dat wij die, als echte Nederlanders, netjes hebben afgeslagen. Nou, dat waren ze niet gewend van de Dutchies. Rond half twaalf was het toch echt bedtijd en trotseerden wij de kou. Het was nog kouder dan de nacht ervoor, dus met een nog dikker vest en een sjaal om hebben we wat hazenslaapjes gemaakt. En wie stond er de volgende ochtend voor onze tent…Dean! Hij kwam ons helpen met het opruimen van de tent…hoe galant! Na wederom een lekker ontbijtje en kopje koffie namen we afscheid van Dean en reden we met de auto richting de uitgang van het park. Onderweg hebben we nog een paar uur gewandeld…wederom een hoge berg beklommen. Waarvan we op afstand sarcastisch hadden gezegd: anders beklimmen we die toch even! Niet wetende dat we een uur later op de top zouden staan! Nog een wandeling naar de Mangroven…met onderweg af en toe voor de regen schuilen onder bosjes en bomen en dan even met Maartje te skypen…beste goede providers hier in Australië! Daarna naar huis gereden en met meerdere blaren al strompelend de supermarkt binnengelopen om een avondmaal te fixen.
Vorige week natuurlijk weer gewerkt, druk bezig met het onderzoek en weer veel gelachen met de collega’s. Dinsdagavond tennisles wat best goed ging. En donderdag onze eerste netballtraining! We dachten dat het hetzelfde als korfbal was, maar het is toch wel echt anders en minder tuttig. Sterker nog, het is doodvermoeiend en gevaarlijk! Ik heb twee keer een bal in mijn gezicht gekregen en 1x een vuist! Redelijk ongeschonden gingen we na de training een hapje eten in een pub. Daar hebben we onze eerst Parmi gegeten…een begrip in Australië. In feite is het een cordon blue met kaas en ham bovenop ipv erin. Erg lekker en erg zout (dat bleek de volgende ochtend toen we continu onder de kraan hingen).
Vrijdag om half zes werden we door Joe (die met Laura gaat trouwen) opgehaald en zijn we naar zijn ouders in Horsham (3,5 uur rijden) gereden. Omdat Joe zijn rijbewijs voor een maand kwijt was ivm speeding, reden Ro en ik. En dat was maar goed ook, want voor het eerst in mijn leven moest ik blazen! Vrijdagavond beetje geklets en de volgende ochtend gerelaxed. Rond het middaguur gingen we naar de Grampians (natuurpark) om daar twee zussen van Joe te ontmoeten en een hike naar de top van een berg te maken. Het was zalig weer en een prachtige, maar wel pittige hike! Uitgeput en uitgehongerd kwamen we weer beneden aan en hebben we heerlijke broodjes gegeten. Op de weg terug naar Horsham nog naar een Aboriginal centrum geweest waar we veel leerden over de geschiedenis van Australië. En tevens de ene na de andere kangoeroe gezien...velden vol! Aangezien de vader van Joe slager is, haalde hij uit zijn winkel een lekker stuk vlees (nee, geen kangoeroevlees)…een heel erg lekker stuk vlees. Ro en ik hebben in ons hele leven nog nooit zo’n lekker mals stuk vlees gegeten. Dit hebben we natuurlijk met wat wijn weggespoeld om daarna van een heerlijke port te genieten. De volgende ochtend werden we door de vader van Joe wakker gemaakt met de mededeling: als jullie willen vliegen, moeten jullie nu opstaan! Binnen een paar seconden stond ik onder de douche. En dan vraag je je natuurlijk af: hoe krijgen ze dit nu weer voor elkaar??!! Nou…Joe en zijn vader kwamen tijdens hun ochtendwandeling een neef van Joe’s moeder tegen die piloot is en die ochtend ging vliegen. En nu kwam het precies zo uit dat er naast de piloot en Joe nog 2 plekken waren in het vliegtuigje…helemaal top! Rond half elf, met een primatourtje in mijn maag, stapten we het vliegtuigje in. Als eerste liet hij ons de kotszakjes zien. Daarbij vertelde hij dat, als hij niet zelf zou vliegen, hij reisziek zou worden…wat een geruststelling! Iets zenuwachtig wachtte ik op het moment dat mijn maag zich zou omdraaien, maar dat gebeurde niet! Dus ik kon van het uitzicht genieten en foto’s maken. We zijn langs de Grampians gevlogen. Het was echt prachtig! Met een zeer zachte landing, Britisch Airways kan er iets van leren, kwamen we na een uur weer aan op airport Horsham (één landingsbaan). De rest van de dag hebben we nog heerlijk buiten gezeten, want het was 26 graden.
Afgelopen maandag hebben Ro en ik ’s avond even een balletje geslagen en hebben we bij een ondergaande zon een heerlijk wijntje gedronken. Dinsdag zijn we buiten gaan lunchen omdat het 30 graden was! En ’s avonds hebben we weer tennisles gehad. Na de tennis zijn we met Paul in Lygon Street gaan eten. Dit is een Italiaanse straat met hele leuke restaurantjes! En voor we het wisten hadden we weer een gratis fles wijn geregeld! Heerlijk op een warme zomeravond! De avond afgesloten met een Italiaans ijsje.
Vandaag wat tegenslagen op het werk gehad…met name IT-problemen. En iedere week verandert er weer wat aan mijn onderzoek…het lijkt steeds meer werk te worden. Gistermiddag moest ik mijn onderzoeksplan presenteren voor een professor uit Londen. En die zei: fascinerend onderzoek! Hoe lang ben je hier? Vijf maanden? Succes!! En de statisticus zei dat de analyse wel maanden kon gaan duren! Ach, ik zie vanzelf wel hoe het loopt. No worries!
Tot de volgende vrije avond!