It’s not goodbye...it’s see ya, mates!

Onze tijd in Australië zit er nu echt op...De afgelopen 2,5 week hebben we zeker niet stilgezeten! Allereerst mijn onderzoek: Ik heb vorige week woensdag mijn eindpresentatie gegeven. Dat ging goed, ze waren erg tevreden. Ze wilden graag dat ik nog een klein dingetje zou onderzoeken. Dus ik ging gelijk na de meeting weer achter mijn bureau zitten om met Stata de laatste analyse uit te voeren. Nog geen twee uur later kwam ik met de resultaten van de nieuwe analyse bij de professor aan: hij stond te kijken dat ik het al had gedaan. De laatste dingen in mijn artikel aangepast en toen was het klaar! En de professor heeft me een nieuw Australisch woord geleerd: gobsmacked! Hij was ontzettend onder de indruk van mijn artikel wat volgens hem klaar is om gepubliceerd te worden! Dat is toch mooi nieuws! En de statisticus was ook onder de indruk en vond haar bijdrage dermate klein dat ze het niet verdient om co-auteur te zijn! Nu nog eind april mijn presentatie in het SKZ in Rotterdam en dan is het wachten op mijn papiertje wat ik 28 juni zal krijgen!
Maar we hebben ook weer de nodige dingen op sociaal gebied meegemaakt: Zo heb ik donderdag (twee weken geleden) netball gespeeld. De tegenpartij kwam niet opdagen, dus hebben we maar tegen elkaar een spelletje gespeeld. Op dat moment had Ro haar laatste afspraak met de handchirurg. Die was tevreden en haar vingers doen het weer goed! Na netball gingen we onze stamkroeg weer in. Een vriend, Willsy, was jarig en zijn vriendin had een verrassingsdiner in de pub georganiseerd. Het was een gezellige avond, maar helaas moesten we redelijk op tijd weg, want de volgende dag stonden Ro en ik op voor afternoon tea. En aangezien we al maanden over onze witte chocolade taart liepen op te scheppen, moesten we ‘m dan ook wel maken. Dus bij thuiskomst gelijk de keuken ingedoken om een chocolade taart en een appeltaart te maken. De taarten waren goed gelukt en de opkomst bij de afternoon tea was nog nooit zo hoog! Redelijk snel na de tea gingen Ro en ik naar Bridge Rd om naar de kapper te gaan. Na een wasbeurt, hoofdmassage, knipbeurt en wat styling zagen we er tiptop uit voor Cappa zijn afscheidsfeestje: Cappa goes Dutch! Cappa is de huisgenoot van Joe en Laura en was de zwarte piet op ons Sinterklaasfeest. Hij gaat in Amsterdam bij Deloitte werken. Als Ro en ik dus terugkomen uit New Zealand, zien we hem weer! Als echte Dutchies kwamen we natuurlijk voorbereid...we hadden rood, wit, blauwe schmink gehaald. Dus bij binnenkomst snel Cappa ergens gepositioneerd en een blinddoek voorgedaan om de Nederlandse vlag op zijn wang te tekenen. Hij vond het erg leuk en ook leuk dat wij niet achterbleven. Aan het einde van de avond wilde iedereen een vlaggetje! Het was een erg gezellige avond. En waar we normaal gesproken samen met Rippa de ‘last men standing’ zijn, moesten we het feest voortijdig verlaten. De volgende ochtend om half negen moesten we ons melden voor de CF fundraising run. Met z’n zessen (collega’s) moesten we in totaal 65 km lopen, dus ieder 10.8 km. Het was georganiseerd als een wandelevenement, maar wij hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om te hardlopen. Vrijdagavond dachten wij daar toch iets anders over! Maar goed, gelukkig hadden we weinig gedronken en stonden we redelijk fris en fruitig bij de start. Met een lekker up-tempo muziekje heb ik zowaar de hele 10.8 km hardgelopen zonder te stoppen! Dat was voor het eerst in mijn leven! Ik was supertrots op ons allemaal! Na de run kreeg ik een (zeer pijnlijke) massage van de fysiotherapeute ter plaatse. Op het moment was het niet echt prettig, maar de dagen erna had ik er zeker profijt van! Vervolgens hebben we met z’n allen, inclusief drie artsen (die hebben gewandeld) heerlijk ontbeten. In eerste instantie wilden we bij de Auction Rooms ontbijten omdat ze daar de beste koffie van Melbourne serveren, maar helaas was de wachtrij te lang. Na ons ontbijtje om de hoek liepen we langs de Auction Rooms...er was plek in de zon! Dus toch maar even neergestreken voor een skinny cap. En Joe, Laura en Cappa gebeld aangezien zij om de hoek wonen. Na een gezellige middag zijn we naar huis gegaan voor een powernap. Daarna weer snel omkleden want we hadden voor de avond een vol programma met Aleks (een collega van cafe Terroni). Het begon met een vroeg dineetje in het CBD, een klein japans tentje met heerlijk en goedkoop eten! Jammer dat we het nu pas hebben ontdekt! Na het eten gingen we voor een drankje naar Butterfly, een bar aan het einde van een klein smoezelig steegje waar binnen met gedimd licht, banken en veel boekenkasten vol met boeken en prullaria een soort huiskamer gevoel werd gecreëerd. Na een lekker glas Sauv Blanc vervolgden we onze avond richting een tent Shebeen waar ze in de kelder een film met muziek van Girl Talk draaiden. Girl Talk is een vrouwelijke dj die allerlei muziekstijlen met elkaar mixt. Samen met het beeld van drie mensen die door de straten van New York dansten, gaf dit een leuk resultaat! Voordat we naar huis gingen hebben we nog even een wijntje gedronken op een terrasje in een leuke Laneway waar nog twee collega’s van het restaurant langs kwamen.
Op zondag hebben we uitgeslapen en zijn vervolgens over de Queen Vic Market gaan struinen om de beste souveniers voor onze familie en vrienden te kopen. Na een vermoeiende middag en een tas vol spullen hebben we heerlijk op het gras bij de Yarra River gelegen (en ik ook geslapen, hoe kan het ook anders!) voordat we naar de suburb Carlton gingen voor een afscheidsdiner van Line (mijn mede-co uit Rotterdam). De avond met een gemixt gezelschap doorgebracht in een leuk Italiaans tentje waar we hebben genoten van heerlijke antipasto en een pizza. Na het drinken van een pint of Guinness in de pub om de hoek was het toch echt tijd om Line gedag te zeggen. Inmiddels is ze lekker aan het rondreizen door Azië. En als we allemaal weer terug in NL zijn, gaan we onder het genot van een glas (waarschijnlijk meerdere) wijn onze Aussie avonturen weer ophalen.
Op maandag zou ik eigenlijk weer in het restaurant werken ware het niet dat Ro en ik ’s ochtends een sms van onze baas kregen dat hij ons niet meer nodig had omdat hij een nieuwe manager had! Wat een eikel! We hebben nog nooit zo’n slechte baas gehad!! Maar goed, doordat ik ’s avonds niet hoefde te werken, kon ik mooi de avond weer met vrienden op de boot van Nick doorbrengen. Met z’n zessen een geweldige avond gehad! Deze keer alleen niet over hekken geklommen! Haha!
De volgende avond gingen we met 12 vrouwelijke collega’s van het ziekenhuis bij Nicola (de allerliefste teamleidster die er is!) eten. Zij woont op een uur rijden van het ziekenhuis, midden in de natuur. Zij en haar man Paul hadden enorm veel en lekker eten gemaakt, dus de volgende dag hadden we een heerlijke lunch op het werk. Omdat om de een of andere reden de vorken in de lunchruimte van onze afdeling zijn verdwenen, had Nicola voor ieder van ons een vork gekocht met een lintje eromheen. Die gaat mee naar NL! Woensdagavond hebben we met een collega van Freek, die nu voor Shell in Melbourne werkt, en zijn vriendin op de Night Market een drankje gedronken en wat gegeten. Oh ja, voor we op de Night Market aankwamen had ik nog een klein ongelukje...Tijdens het fietsen kwam mijn voorband in de goot en schaafde mijn teen langs een klein, nogal scherp, stoepje. Dus er hing een stukje los en voor ik het wist zat mijn slipper onder het bloed. En hoewel ik het heerlijk vind om in patiënten te snijden en teennagels eruit te trekken, hou ik niet van wonden bij mezelf! Echt een sadist...Dus voor ik het wist moest ik in een winkel op de grond liggen met een lijkbleek gezicht terwijl Ro mijn teen verbond. Wat een held ben ik toch! Haha!
Donderdagavond had Paul ons uitgenodigd voor een feest in het Melbourne Convention Centre. Hij had een conferentie van Cisco (het grootste IT bedrijf ter wereld waar Paul voor werkt) en deze avond was er een groot feest. Het thema was: Seven sins. Je kon gokken (met nepgeld), er was een eetwedstrijd, schaars gekleedde vrouwen etc. En natuurlijk de nodige alcohol en gelukkig ook veel eten! Het was een topavond met optredens van twee goede bands! Helaas moesten we aan het einde afscheid van Paul nemen...dan komt het einde toch echt dichtbij! Gelukkig komt hij van de zomer naar NL, net als Joe, Laura, Cappa, Eleanor, Sam, Shorty en Pullsy!
Vorig weekend hebben we met vrienden gegeten en gedronken op vrijdag en zijn we naar de horseraces geweest! Een vriend had membership kaartjes voor ons geregeld. En dat was maar goed ook, want het was buiten snikheet (38 graden) en als member stond je lekker in de airco met prachtig zicht op de baan! Van de eerste twee races, waarop we geen geld hadden gezet, hadden we het winnende paard goed voorspeld. Dus vervolgens wilden de jongens dat we de rest ook zouden voorspellen. Maar helaas was ons geluk voorbij...gelukkig hebben we maar $20 verloren. ’s Avonds hadden we het verlovingsfeest van Simon & Mia, die in januari gaan trouwen. Was weer erg gezellig met de hele groep! We hebben de Aussies de Nederlandse gebaren geleerd...hilarisch! We hebben het niet laat gemaakt, want de volgende ochtend moesten we om 6.30u op om met onze collega’s de winetour in de Mornington Peninsula te maken. Dat was echt een top dag!! Net als onze vrijdagochtend koffie, maar dan de hele dag en nog meer lol! We begonnen met een prachtig uitzicht op Arthur’s Seat gevolgd door een kaasboerderij. Helaas was het alleen maar geitenkaas en kwam ik erachter dat ik daar toch echt niet van hou! Ro kon een andere conclusie trekken...normaal is ze ook geen grote fan, maar deze kaasjes vond ze allemaal lekker. De volgende twee onderdelen waren wel helemaal mijn ding: aardbeien en chocolade! Hmmmm!! Dit werd gevolgd door mijn favoriete hobby: wijn drinken! We hebben drie wineries bezocht met bij elke winery een proeverij. Dus jullie kunnen je voorstellen dat het steeds gezelliger werd! Bij de laatste winery gingen allerlei onderwerpen over tafel: van cocaine Jimmy tot verjazzeling. En niet te vergeten: “ don’t do a Jimmy on me!”. Dit vereist een uitleg denk ik: onze ober bij de laatste winery heette James, maar we noemden hem Jimmy. Jimmy was erg aardig, maar niet zo handig in het inschenken van wijn...dus bij ieder glas vielen er vele druppels op de tafel en de persoon die daar zat. Op een gegeven moment toch maar even de tip van het ‘twisten’ gegeven. En arme John, onze chauffeur, die deze tour voor het eerste deed waarbij de koffiemachine in de bus het niet deed, hij adhv kaarten moest uitvogelen waar hij heen moest, de creditcard voor de lunch het niet deed en hij de hele dag met 13 aangeschoten vrouwen zat opgescheept. Maar hij had het ook erg naar zijn zin. Officieel moesten we om 17u terug in Melbourne zijn, maar hij vond het zo gezellig dat het uiteindelijk 18.30u is geworden! Hij heeft ons in de stad afgezet zodat we nog een afsluitend drankje op de rooftopbar konden drinken. Eenmaal thuis hebben Ro en ik de Hobbit afgekeken...moesten ‘m gezien hebben voor we naar NZ gaan!
Maandag was weer eens een public holiday, dus ’s ochtends alvast een heleboel troep uitgezocht die we over de afgelopen zes maanden hadden verzameld...en dat is een hoop! ’s Middags hadden we een BBQ bij Jo, één van artsen vd afdeling. Het was bloedheet (we hebben een record verbroken in Melbourne: 9 dagen 30+ graden achter elkaar in maart en feb was ook al een record!) maar gelukkig hadden ze een zwembad waar we met de drie kinderen spelletjes hebben gespeeld. Het eten was heerlijk en het was een erg gezellige dag! Dinsdagavond zaten we, geheel onverwachts, weer op de boot van Nick. Lekker bij zonsondergang in de zee gezwommen (Ro en ik hebben elkaar even een romantische knuffel gegeven). Wel weer aardig wat gedronken, dus de volgende dag niet geheel fris en fruitig. Ik had geluk, want ik had niets meer te doen en besloot dus lekker thuis te blijven. Lekker uitslapen, boekje lezen. En arme Ro maar werken. Ze heeft wel wat tegenslagen gehad...de directeur van het ziekenhuis wilde graag dat ze nog wat andere dingen zou bekijken. Dat betekende dus nieuwe analyses, nieuwe tabellen en grafieken en haar artikel aanpassen. Handig zo drie dagen voor het einde! Maar ze slaat zich er goed doorheen! Het is een kanjer! En uiteindelijk heeft zij ook haar artikel afgekregen!
Woensdagavond naar het Abbotsford Convent gefietst. Dat is een soort oud nonnenklooster waar je kan eten en een bedrag betaalt waarvan je de hoogte zelf betaald. De gebouwen waren prachtig, maar het eten was niet fantastisch. Daarom de avond maar afgesloten met een overheerlijk dessert/taartje van de beroemdste bakker in Melbourne: Brunetti in Lygon St. Donderdagavond was onze laatste netball wedstrijd...en we hebben gewonnen! En op dit moment staan we tweede! Helaas moeten we de finale missen...
Vrijdag was onze laatste dag op het werk...het begon natuurlijk met de vrijdagochtend koffie. De eigenaresse van het café gaf ons gratis koffie omdat het onze laatste dag was. Vervolgens onze laatste lunch en ’s middags afternoon tea...Een collega, Rosemary, had een heerlijk taart gebakken met bovenop een boemerang met ‘farewell ‘ erop…want een boemerang komt altijd terug! En Judith had een fantastisch gedicht geschreven welke jullie als ik weer terug ben kunnen lezen. Na een verdrietig afscheid van Judith gingen we met de meeste collega’s (ook de artsen en hoofd vd afdeling) naar de eerste kroeg van de pubcrawl die onze vrienden hadden georganiseerd. Het was erg gezellig en er waren veel mensen gekomen. Op een gegeven moment moesten riepen Jake & Joe ons en voor we het wisten waren we getransformeerd tot twee Aussie bogans (tokkies). Compleet met een foute pruik met lange mat, een flanellen overhemd, een grote button en vlaggetjes met ‘Aussie Pride’ erop en een flesje Melbourne Bitter stonden we in de kroegen. Het was echt een fantastische avond! We zijn naar drie kroegen geweest en de nacht eindigde rond vier uur. Maar het afscheid van vrienden en collega’s viel me zwaar…zeker na de nodige hoeveelheid alcohol! De volgende ochtend met een gigantische kater hebben we een laat brekkie genuttigd met 8 van onze vrienden. Het smaakte goed, maar heel makkelijk ging het er niet in! Haha! Helaas moesten we na het ontbijt ook afscheid van onze beste Aussie vrienden nemen…wederom een traantje gelaten! Vervolgens zijn we naar onze collega Silvia gefietst om de fietsen terug te brengen. Daarna nog eenmaal naar het ziekenhuis geweest om onze spullen (vele cadeautjes) op te halen…gek gevoel om te vertrekken! Eenmaal thuis zijn we met Eve naar Footscray (suburb vlakbij Yarraville) geweest om daar Vietnamees te eten.
Nu is het zondag, de dag voor vertrek…Druk bezig met pakken…maar hoe ga ik alles in godsnaam in mijn koffer en tas krijgen! Dat wordt nog flink puzzelen en elk gaatje benutten…Het was een fantastische tijd en ik wil heel graag hier terugkomen! Maar nu staat een nieuw avontuur voor de deur…drie weken New Zealand!! Mijn moeder en zus zijn er al en die zal ik over 10 dagen zien!! En daarna terug naar NL, naar Freek, Henkrike, Ben, Wout en alle vrienden die ik gemist hebt! Oh, en ik mag drie dagen na terugkomst op gesprek komen voor een opleidingsplaat bij de Huisartsgeneeskunde!!!!!!!!! Dan gaat het echte leven beginnen….

Bedankt dat jullie altijd de tijd hebben genomen om mijn verhalen te lezen en een reactie te schrijven!! Tot in NL!!

Dikke kus!!